Giriş

IP, altağların en üstünde yerleşmek üzere tasarlanmıştır ve olabildiğince transparandır. Bu; IP, altındaki ağ veya ağların karakteristikleri ile çok az ilgilenir demektir. Mühendisler açısından bu durum oldukça çekicidir. Çünkü IP, altağları göreceli olarak kendisinden bağımsız tutar.

Datagramlar IP içeren bir router'a geldikçe, datagramların IP adresleri bir rotalama tablosu ile eşleştirilir. Router'daki IP, rotalama tablosundaki girişleri baz alarak, datagramı bir sonraki ağa veya doğrudan alıcı host'a rotalar.

Tahmin edebileceğiniz gibi, transparanlık her katmanda yeniden paketleme yapılarak başarılır. Host bilgisayarının gönderdiği veri bir IP datagramı olarak paketlenir ve IP başlığı alıcı host bilgisayarın adresini tanımlar. IP datagramı ve başlığı daha sonra transit ağın özel protokolüne göre tekrar paketlenir. Örneğin transit ağ bir X.25 ağı veya Ethernet LAN'ı olabilir.

Transit ağ trafiği bir IP gateway'ine gönderilince, transit ağın kontrol bilgisi atılır. Router daha sonra datagram başlığındaki varış adresine bakarak trafiği nereye rotalayacağına karar verir. Tipik olarak datagram daha sonra altağ giriş protokolü himayesinde bir altağa geçer (Örnek olarak bir LAN'daki Ethernet veya bir WAN'daki X.25). Bu protokol, datagram başlığı ve kullanıcı verisini altağın kullanacağı başlıklar ve fragmanlara paketler. Bu işlem her bir router'da tekrarlanır ve neticede datagram son varış yerine ulaşır ki buradan da alıcı istasyona geçer.

Bir IP router'ı kendine bağlı bir altağın giriş protokolü ile tamamen ilgisiz değildir. IP'de sihirli bir şey yoktur; router arabirimi kendine bağlı ağa nasıl giriş yapabileceğini bilmelidir. Netice olarak, bazı haberleşme şekilleri (sınırlı da olsa) router ve ona bağlı altağ arasında olmak zorundadır. Önemli nokta şudur ki IP ağların içişleri ile ilgilenmez.