|
|
|
|
Bir bilgisayar anahtar gibi davranarak ayrı ağları birleştirebilir. 4. bölümde tartıştığımız gibi, anahtarlama işlemleri (PDU'daki varış adresini inceleyerek ve bunu bir rotalama tablosundaki girişlerle eşleyerek) trafiği doğru ağa rotalamak üzere yapılır. Bu girişler sıradaki ağa veya gateway'e gidecek en iyi rotayı gösterir (biz öyle umarız).
Bu ayrı ağlar yerel otoritelerce yönetilmelerine rağmen, pratikte bir ağ grubunun tek bir sistem olarak yönetilmesi yaygındır. Bir internetin bakış açısı ile, bu ağ grubuna otonom sistem denir, ve bu grup tek bir otorite tarafından yönetilir. Otonom sistemlere örnek olarak üniversite kampüslerinin ve askeri üslerin ağları verilebilir. Otonom sistem içerisindeki ağlar bir gateway aracılığı ile birbirlerine bağlanırlar. Otonom bir sistem içerisinde çalışan gateway'ler, genelde verileri rotalamak için kendilerine ait mekanizmaları seçerler.
Ancak, verinin otonom sistemler arasında rotalanması genelde tek bir (küresel) yönetici otorite ile kontrol edilir. Böylece, yerel yönetim otoriteleri, otonom sistemler içerisinde host bilgisayarların ulaşılabilirlik bilgilerini birbirlerine nasıl sağlayacakları (ilan, tanıtma) meselesi üzerinde anlaşmalıdırlar. İlan sorumluluğu bir veya belli sayıda gateway'e verilebilir.
Otonom sistemler, otonom sistem numaraları ile tanınır. Bunun nasıl yapılacağı yöneticilere kalmıştır, fakat yöntem farklı otonom sistemleri ayırmak için farklı numaralar kullanmaktır. Otonom sistemleri tanıtan rotalama protokolleri ve numaralarını kullanarak, gateway'ler birbirlerine nasıl ulaşacaklarına ve nasıl rotalama bilgilerini takas edeceklerine karar verebilirler.
Rota bulma işlemleri mesafe-vektör veya link-state metrik protokolleri olarak iki şekilde sınıflandırılır. Mesafe-vektör protokolü bir vektöre (genelde bir adresle tanımlanan bir varış uç noktası) olan bir mesafe (en az sayıda hop) temeline dayanarak en iyi rotaya karar verir. Link-state metrik protokolü bir internet içerisindeki veya bir internet içerisindeki bir bölgedeki her bir router'a bağlı her bir haberleşme linkine atanmış değerleri kullanır. Bu değer gecikme, hat hızı, veya ağ yöneticisinin istediği herhangi bir şeyi gösterebilir. Rotaya bu değerler incelenerek ve bir düğümdeki hangi çıkış hattının en iyi rotayı gösterdiğine bakılarak karar verilir. Her iki işlemde de, en iyi yol hop sayılarının toplamı veya «tüm olası rotalar için hesaplanan toplam» link-state değeri en küçük olan yoldur.
Internet gateway'leri core veya noncore olarak sınıflandırılmıştır. Bu terimler eskiye oranla artık daha az kullanılmaktadırlar. Core gateway'ler tek bir otorite tarafından yönetilirler. Internet için bu, Internet Network Operation Center (INOC (Internet Ağ İşletim Merkezi))'dır. Noncore gateway'ler tek bir yönetici otorite-kontrolü dışındadırlar ve ayrı grupların kontrolündedirler. Internet'in bakış açısı ile, bunlar INOC tarafından kontrol edilmeyenlerdir.
ARPANET, ilk kurulduğunda tek omurgalı bir ağ idi. Gelişip büyüdükçe yerel Internet ağlarına gateway'lerle bağlandı. Bu core gateway'lerde gateway-to-gateway protokolü kullanıldı. Böylece gateway'ler birbirlerine, bağlı bulundukları yerel ağlarla ilgili bilgileri verirlerdi. İki yerel ağ arasında oluşacak trafik, iki gateway üzerinden geçerdi ve her bir core gateway, diğeri hakkında tam rotalama bilgisine sahipti.
Bu gateway'ler tam rotalama bilgilerine sahip oldukları için default rota seçme gereksinimleri yoktu. Ancak zamanla Internet büyüdü. Omurga ağlar orijinal omurgaya eklendi ve yerel ağlar diğer LAN'lara bağlandı. Aynı büyüme özel internetlerde de oldu. Bir gateway'in bir internetteki tüm rotalama bilgilerini tutma kavramı imkansızlaştı.
Internet'e çok fazla sayıda bilgisayar bağlı olduğundan bir gateway'in bir internetin tüm rotalama bilgilerini tutması düşünülemez. Bu yapılamayacağı için, gateway'lere yalnızca internetin bir parçasının sorumluluğu verilir. Bu durumda, bir gateway'in bir internetin tüm diğer gateway'lerinden haberdar olması gerekmez. Gateway, komşu gateway'lerin ve diğer otonom sistemlerdeki gateway'lerin kendi rotalama bilgilerini paylaşacaklarına güvenir. Aslında, eğer gateway'ler bir rotalama kararı vermek için yetersiz bilgiye sahipseler, basitçe default bir rota seçerler. Bu değişim iki başka terimi ortaya çıkarır: exterior gatewayler ve interior gatewayler. Bir exterior gateway iki farklı otonom sistem arasında rotalama bilgisi alışverişi yapılmasını destekler. Interior gateway'ler aynı otonom sisteme aittirler.
 |
Bu tanımlardan iki yeni tanım türetiriz. Bir exterior komşu iki otonom sistem arasında rotalama bilgisi alışverişi yapan bir gateway'dir. Bir interior komşu aynı otonom sistem içerisinde bilgi alışverişi yapar. Şekil 10-1'de external ve internal gateway protokolleri arasındaki ilişki gösterilmiştir. Bir paket anahtarlamalı ağlar kümesi otonom sistem 1 olarak etiketlenmiş ve otonom sistem 2 olarak etiketli başka bir paket-anahtarlamalı ağlar kümesine bağlanmıştır. Gateway 1 (G1) ve gateway 2 (G2) veri ve kontrol bilgisi alışverişi için bir external gateway protokolü (EGP) kullanırlar. İki internet kendi otonom sistemleri içerisinde rota yönetimi için kendi internal gateway protokollerini kullanırlar. Bir gateway'in (trafiğin nereye yöneltildiğine bağlı olarak) iki ya da daha fazla rota bulma protokolünü desteklemesi alışılmamış değildir. Bu gateway'ler kendi otonom sistemleri içerisinde IGP ve her bir otonom sistem arasında EGP kullanırlar.
Özel gateway protokollerini incelemeye geçmeden önce, bu bölümde giriş yaptığımız belirli terimleri tanımlayalım:
Şunu hatırlatmak önemlidir ki, bazı insanlar bu üç terimi bir kavramı tanımlamak üzere jenerik olarak kullanırlar. Terimlerin nasıl kullanıldığı anlaşıldığı sürece bu uygulama kabul edilebilirdir.
GGP ve EGP terimleri aynı zamanda iki özel Internet standardını tanımlar. IGP bir standarttan çok bir kavramı ve bir interior gateway protokolleri ailesini tanımlar. Öncelikle GGP'ye bir giriş yapacağız; sonra EGP'yi inceleyeceğiz. Sonra IGP'yi, RIP ve OSPF standartlarını irdeleyerek inceleyeceğiz.
|
|
