Coşkun Ertepınar'ın Kitap şiiri aşağıdaki gibidir:
Ömür boyu dost bildiğim kitap,
Seni cüz adıyla tanıdım önce.
İlk çocukluğumda, masum çağımda,
Bir bez çantayla omzumda, elimde...
Küçükten yitirdiğim
Sevdiklerim için yüreğim,
Bir köz gibi yanarken,
Kavrulurken.
Sonra yavaş yavaş,
Yaşar oldum derinden derine.
Düşüncemde, duygumda,
Masal oldun dilimde.
Gün gün serpildin,
Gür bir ağaç gibi.
Bilgi oldun başımda, aklımda
Derken, derken...
Bir düz ovada koşarcasına
Yayıldım, dağıldım sayfalarında.
Ben "Tek Adam"
Çoğaldım böyle böyle.
Dost oldum "Keloğlan"la, "Kerem"le;
Dolaştım "Karacaoğlan"la dağ tepe.
Aradım
"Erkilet güzelini bağ arasında"
"Çalı Kuşu"yla söyleştim,
Bir bahçede dallar üstünde.
"Dar Kapı"dan geçtim,
"Don Kişot"tan "Faust"a ulaştım seninle.
Güç kattın umutlarıma, hayallerime.
Sen olmasaydın eğer kar yağacaktı,
Yaz ortasında,
Dağlarıma, ovalarıma, yoluma.
Kitap, kitap,
Sen dostların başına gelen dost!
Yeryüzünün güneşten önce güneşi,
Işığın aydınlattı içimi.
Sevgilerin ölümsüzlüğü ile dolup taştı
Yüreğim...
Sen olmasaydın hâlim kim bilir
Nice olurdu nice...
Çocuklar, çocuklar, altın kalpli çocuklar,
Güvenin kitaba.
Herkesten, her şeyden çok...
Eviniz, yuvanız kadar sıcak olsun,
Gözünüzde kitaplıklar...
Hayatta belki,
Her türlü dostluk yıkılır da
Yıkılmaz kitaplarla kurulan dostluklar...
