Tanrı inancı insanın toplumla sözleşme yapmasından sonra içgüdüsünü sınırlaması için gereklidir. Çeşitli ahlakî sınırlamalar gereklidir: hırsız çalmamalı, insanlar yalan söylememelidir... Yani tanrının varoluşu kadar mantıklı bir sonuç daha yoktur.
Peki içgüdülerimizi neden sınırlamamız gerekir, başka bir deyişle neden istediğimiz gibi sevişip de birbirimizi öldüremiyoruz? Soruyu bu yandan sorunca tüylerimiz diken diken olabilir. Tanrının bu sınırlamasıyla iki zeki amacı vardır:
Birincisi insanlar birbirlerini sınırlamalıdır ki uyum içinde yaşayabilmelidirler. Nietzsche'nin dediği gibi ebediyete kadar emzirilmek bebeğin arzusudur.
İkincisi insanlar yasakları çiğnemeye programlıdır. Bunları katheksis nesnesi atayarak yapar. Peki tanrının birbirimize tecavüz etmemizden ve birbirimizi öldürmemizden çıkarı nedir? Çıkar basittir: tanrı zaten ölmemizi ister. İstemeseydi ölmezdik zaten. Ayrıca çeşitli sınırlamalar getirerek -özellikle evlilik kurumunun getirdiği nevrozlar ve bireylerde yarattığı travmalar- insanları yaşamdan soğutmaya çalışır. Bir karı, bir amacı vardır onun.
Peki ya insan tanrıya neden inanır?
"Totem ve Tabu"da bahsedildiği üzere topluma katılmak için bunu yapmak zorundadır. Aksi halde toplum onları dışlar ve önlerine zorluklar çıkar. Toplumun farklıdan korkmasının sebebi de budur.
Var olma sebebi mantıklıyken neden mantıksızı seçelim? Ayrıca tanrıyı reddetmek için yüzlerce sebep bulabilirsiniz, peki ya tanrının varlığını kanıtlamak için kaç mantıklı aforizma var cebinizde?